Ik hoop dat het jou goed gaat. Op de eerste plaats met je
gezondheid en met die van je naasten.
Daarnaast hoop ik dat het je bedrijf goed gaat, dat is
tenslotte jouw boterham. Misschien heb je het nu extra druk en werk je je een
slag in de rondte en klap je stiekem in je handjes. Je verdient meer dan ooit
en floreert. De Corona Crisis gaat volledig aan je voorbij. Ja natuurlijk lees
je de dagbladen en volg je het nieuws, maar daarna ga je weer snel over in de
waan van de dag. Of sta je toch wel even stil bij die ondernemers die het nu
zwaar hebben, en bedenk je hoe je daar een steentje aan kunt bijdragen?
De vitale beroepen maken overuren, en worden meer
gewaardeerd dan ooit. Gelukkig, het was wel eens anders. Jarenlang hebben ze
moeten schreeuwen om aandacht en werden ze onderbetaald. Die aandacht verdienen
ze al veel langer, maar dat zal vanaf nu toch wel anders gaan worden? Of gaan
we straks weer op de oude voet verder als de nood niet meer aan de man is?
Misschien is jouw bedrijf zwaar getroffen en ligt het helemaal stil. Een drama waar je
je zelfs als meest gewiekste ondernemer niet tegen kunt wapenen. Want al gingen de zaken heel goed,
een buffer droogt snel op als er niets binnenkomt, de personeelskosten doorgaan
en orders niet betaald worden. Je creatieve eigenschappen worden aangeboord om
te overleven.
Je denkt en overdenkt. Je leeft mee met de zieken, beschermt
je team. En je ziet bedrijven doorgaan alsof het nooit anders is geweest. Maar
intussen verandert de tijd. En juist die ondernemer die nu tijd heeft om te
denken realiseert zich dat we nog allemaal op eilandjes zitten.
We hebben ondernemersverenigingen om elkaar te versterken,
alhoewel ik daar zeker de diepte in mis, zo blijkt nu weer. Want gaat het niet
om elkaar te helpen, te versterken? Of is het ieder voor zich?
Ja, ik ben een ondernemer in hart en ziel die geraakt wordt.
Financieel, maar misschien nog wel meer emotioneel. Waarom?
Omdat ik een enorme gun factor mis. Iedereen moet elkaar in deze tijd helpen,
maar doen we dat ook?
Wat zou je nodig hebben van mijn bedrijf? Ik begrijp dat je dat niet weet, want daar heb je jezelf nooit in verdiept. We zouden een toegevoegde waarde kunnen zijn, tenzij je niet goed voor jezelf wilt zorgen. En zo zijn er talloze bedrijven die iets te bieden hebben, om elkaar te steunen én een win-win te creëren. Zodat we niet de bedrijven in het buitenland steunen, maar die jou aan het hart gaan. Er is nog teveel eenrichtingsverkeer, we gaan nog veel te veel vreemd.
We houden rekening met onze omgeving, althans dat proberen we. Elkaar een boterham gunnen. Beter een goede buur dan een verre vriend. We sponsoren de verenigingen in de dorpen, we bieden werkgelegenheid en bedrijvigheid in de kernen. We maken ons hard in commissies. Maar nu is het anders, en wat mij betreft blijft het anders en krijgen we meer betekenis in onze economie. Een toegevoegde waarde, die goed voelt. Goed doen door het goed te doen met een maatschappelijke betekenis.
En ja, zoals altijd ben jij als ondernemer het voorbeeld
voor de consument. Want wij kunnen wel schreeuwen dat we goed zijn, maar van
een ander nemen ze het beter aan. En goed voorbeeld doet volgen, weet je wel?
Gaan we voor toegevoegde waarde en sociale impact, om bij te
dragen aan een veranderde maatschappij? Of blijven we onze kop in het zand
steken voor wat er nog meer niet goed gaat dan het virus? Het kan ook jou
zomaar raken.
Keer op keer worden we wakker geschud om ervan te leren. Bewustwording en aandacht voor je naasten, want alleen samen kunnen we de wereld mooier maken. Dat is de diepgang die er moet komen. Zoals we van elke crisis leren, zal hier de samenleving van leren. Een groepje tenminste. Bij dat groepje wil ik horen. Daarom ben ik wederom in een Commissie gestapt die zich hier hard voor maakt, waarover binnenkort meer.
Ik deel graag de geweldige column van Sander Schimmelpenninck nogmaals.
Annelies
