Een diepe buiging voor de verpleging
08 januari 2020 

Een diepe buiging voor de verpleging

De afgelopen weken heb ik veel tijd in het ziekenhuis
vertoefd, een plek waar je liever niet hoopt te zijn. Behalve de geboorte van
een baby is het meestal geen blijde gebeurtenis waarom je er belandt.

In mijn geval was ik er voor, wat ik toen niet wist, de
laatste weken van het leven van mijn schoonmoeder.

Natuurlijk wist ik dat de verpleging hard moet werken, en
dat ze onderbetaald werden of worden. Wat mij betreft verdienen ze zeker meer,
maar mijn respect is nog meer gestegen.

Ze moeten constant schakelen, zich aanpassen en
improviseren. Zich inleven in de patiënt en daarop anticiperen, steeds de beste
keuze maken tussen herstel en kwaliteit.

Ze moeten meer hollen dan dat ze kunnen stilstaan en soms
het onmogelijke mogelijk maken. De ongeregelde werktijden doen daar nog een
schepje bovenop. Dan heb ik de nascholing nog buiten beschouwing gelaten.

Ik heb het nu van dichtbij meegemaakt, heb hen gadegeslagen,
vele gesprekken met ze gevoerd en ben ervan onder de indruk.

De arts heeft het druk, maar de verpleegkundige moet het
complete verhaal rondbreien. Zonder excuus constant aanpassen aan de situatie.
Tijd of geen tijd.

Aan alle kanten wordt er aan ze getrokken.

De mobiel tussen de oren en de schouder geklemd, onderwijl
een infuus vervangend. De bel van de patiënt die voor de zoveelste maal
verschoond moet worden. De zware handelingen van tillen en verleggen. Het
inlezen in de gegevens nadat je uit je bed gebeld wordt en de draad moet oppakken
waarvan je het begin niet kent.

Door de doorlopende bezoekmogelijkheden die zijn ingesleten,
worden ze de hele dag omringd of verstoord door familieleden die aandacht
opeisen en die niet altijd even vriendelijk of begripvol zijn. Het is meer een
hotel dan een ziekenhuis, waar ‘bijna alles kan’ om het de patiënt en haar
naasten zo aangenaam mogelijk te maken.

Wat me het meeste raakte was de empathie van de verpleging
en hoe ze met emotie omgingen.

Want hoe je het ook went of keert, we blijven allemaal
mensen. Ik ben ervan overtuigd dat ze stuk voor stuk empathisch zijn, anders
zouden ze dit vak niet kunnen uitoefenen.

Maar wat denk je van thuiskomen na een avonddienst met veel
calamiteiten, na een medische handeling die niet goed ging of iemand die
overlijdt en dat dan naast je neer moeten leggen? Of dat je keihard door moet
zetten terwijl je ziet dat de patiënt pijn heeft? Niet te doen zou je zeggen,
maar ze moeten en kunnen het.

Al doen ze het beroepshalve, het blijven ook allemaal
mensen, waarbij bepaalde personen of situaties hen meer zullen aangrijpen. Ook
al leren ze dat natuurlijk gedurende de jaren naast zich neerleggen voor zover
dat mogelijk is.

De lieve en begripvolle aandacht en het luisterend oor naar
de patiënt en niet te vergeten haar of zijn familieleden maakt hen behalve een
verpleegkundige een halve psycholoog. Ook ik ben van de vele vragen, zij het
met een groot begrip en respect voor de verpleging. Ik wilde ze zeker meehelpen
en niet in de weg staan, maar ook het allerbeste voor mijn schoonmoeder.

Ik was verbaasd dat ze ondanks de hoge werkdruk de tijd
namen om me een kop koffie te komen brengen, terwijl ik die best zelf kon
halen, en bij me kwamen zitten om te praten over mijn onrust.

Tegelijkertijd is dat waarschijnlijk ook de zingeving van
hun vak, wetende dat ze erg veel voor mensen betekenen. Wat zouden we zijn
zonder hen?

Mijn schoonmoeder heeft het ondanks de zeer adequate en
liefdevolle verpleging en verzorging niet gered. De emotie die ik bij de
verpleegkundige zag na haar toch vrij onverwachte overlijden ontroerde me. Ze
blijven mensen met gevoelens en empathie, die ze ook bij persoon met een
respectabele leeftijd voelen.

En als hun dienst er weer op zit moeten ze dit ‘voorval’
loslaten om hun rugzak niet te zwaar te laten worden.

Mijn schoonmoeder die voor haar 88e verjaardag
nog nooit in een ziekenhuis gelegen had, was dankbaar voor de fijne verpleging
en sprak dat ook uit met een dank je wel na iedere handeling.

Samen bespraken we dat dit toch wel een van de zwaarste
beroepen is die je je kunt voorstellen, op fysiek en emotioneel gebied.

Dit respect toon ik dan ook graag op deze manier. Een diepe
buiging voor de verpleging!

Over de schrijver
Ingrid Konings van der Pas
Door

Ingrid Konings van der Pas

op 08 Jan 2020

Dat is mooi geschreven Annelies! Een opsteker voor de verpleging! Dat zal ze goed doen. Respect, voor alle verpleging in het ziekenhuis maar ook zeker daarbuiten! TOP!

Reactie plaatsen